‘Schrijven voor je lol doe je maar in je vrije tijd. Gedichten, proza, wat dan ook, maar overdag is het gewoon 450 woorden tik per uur.’ Mijn businesscoach avant la lettre liet er in zijn doorsneewoning op 450 passen van het Amstelstation geen misverstand over bestaan: schrijven voor je brood is gewoon werk. Net zo prozaïsch als wc’s poetsen of boeven vangen. Net zo heroïsch als wiskundeleraar op een mbo of fluitist in een orkest. Zelden opwindend, van huis uit stug doorzetten. En pas klaar als de eindredacteur het zonder op te kijken afvinkt. Zaken zijn zaken, dat zal zo zijn, maar toch zag ik op het gezicht van mijn coach dat hij genoot van het samenzijn met medeploeteraars. Een pure scribent, waarbij ik zonder enige moeite het energieke -maar reeds lang uitgestorven- geluid van de Remington Idool hoor dat hem voortstuwt. Nog immer zogezegd.